Australia's Eastcoast: part 2

Inmiddels is alweer de laatste week van onze reis aangebroken, de tijd vliegt hier voorbij, we genieten nog steeds maximaal. Verslag nummer 7 alweer. De verslagen lijken met de week langer te worden, dus veel succes en plezier ermee!! Haha...

13/5: Beerwah
Zoals we al in ons vorige verslag hebben geschreven: vandaag gaan we een bezoekje brengen aan de Australia Zoo, ookwel de Steve Irwin Zoo genoemd. De missie van Steve en zijn vrouw was om de liefde die zij hebben voor wilde, inheemse dieren, over te brengen op ons; de 'normale' mensen. Aan deze gedachte wordt nog steeds iedere dag vastgehouden en dit is overduidelijk te merken aan alles en iedereen. Bij het inlopen van het park zien we al een verzorger staan met een egel. Deze egel zit heel relaxed van zijn ontbijt te genieten en tussendoor mag je even naast hem gaan zitten om hem een aai te geven. Heel bijzonder! Vervolgens komen we nog een verzorger tegen met een hele grote arend, een wombat en een cheetah die uitgelaten worden (niet tegelijk), een hagedis, krokodil, slang en koala die geaaid mogen worden.. Je kan het zo gek niet noemen of het beest mag geaaid of vastgehouden worden. Op deze manier willen ze je echt dichter bij de dieren brengen. Diverse speciale tours kunnen er geboekt worden om zelfs bij bepaalde dieren in het hok te mogen, deze eten te geven en met ze op de foto te gaan. Heel speciaal! Het viel ons ook op dat de verblijfplaatsen van de dieren er anders uit zien zoals wij gewend zijn. Sowieso andere bomen en planten (het is hier wat tropischer dan in Nederland), maar ze zijn ook heel ruim opgezet en de hekken zijn op zo'n manier weggezet dat de dieren heel toegankelijk lijken. Steve en zijn krokodillenshows waren altijd een groot spectakel. Dat geldt nu nog steeds. Rond het middaguur vindt de grootste show van het park plaats in het Crocoseum; een stadium idee met op het 'veld' een waterbassin. Een spectaculaire show beginnend met rondvliegende vogels, van klein naar groot. Mooi om te zien hoe deze vogels hiervoor getraind zijn. Vervolgens wordt er nog een rondje slangen gedaan en als laatste verschijnt ze dan: Munga de krokodil. Op een leuke manier wordt uitgelegd wat je absoluut NIET moet doen in gebieden waar krokodillen leven. De krokodil wordt uitgedaagd door de verzorgers, en vice versa. Na deze grote show was het tijd voor onze speciale boeking: knuffel de Koala. Samen met nog twee anderen naar het koalaverblijf gegaan en daar zat ze al te wachten; Ellen de Koala. Klaar om vastgehouden en geknuffeld te worden. De nodige knuffels zijn gemaakt en dit geldt ook voor de foto's. Wat een zacht beestje is het toch! Maar wat een scherpe nagels! Ze vond het wel erg prettig om in Wouters armen te liggen, bij hem klampte ze zich nog even extra hard tegen hem aan. Altijd fijn, van die stevige mannenarmen om je heen. Na het geknuffel onze ronde door het park afgemaakt en weer terug naar de camper. In de ochtend hadden we nog maar eens een keer naar het verhuurbedrijf gebeld voor de niet-werkende batterij voor o.a. de koelkast. Ze wilde ons voor een derde keer naar een garage sturen, maar daar heeft Wouter een stokje voor gestoken. Dit heeft geresulteerd in een nieuwe camper!! Na de dierentuin dus snel doorgereden naar Brisbane en daar al onze spulletjes overgetast.

14/5: Brisbane
Een bezoekje aan bruisend Brisbane kan natuurlijk niet overgeslagen worden. Aangezien we het niet zagen zitten om met de camper dwars door het centrum te rijden, zijn we maar in de trein gesprongen. Op de heenweg hebben we misbruik gemaakt van het feit dat we toeristen zijn, niet wisten hoe de kaartjesautomaat werkte en de trein bijna vertrok. Resultaat: geen kaartje voor de heenweg. Aangekomen in Brisbane een stadswandeling gemaakt langs oude en nieuwe gebouwen. Heel apart om te zien dat een eeuwenoude kerk omgeven is door torenhoge, glazen kantoorgebouwen. Maar het heeft wel wat... die mix. In iedere stad die wij tot nu toe tegen zijn gekomen, zijn de Botanic Gardens. En iedere keer bij het zien van die tuinen, vertikken wij het om hier doorheen te lopen. Vandaag de dag was het dan zover: wij hebben en rondje gelopen door de botanische tuinen, en man, man, man... wat was het GE-WEL-DIG.
Hier en daar nog wat lekkers gegeten en tegen het eind van de middag weer met de trein terug naar de camper. In Brisbane hebben ze al wel van die moderne poortjes, dus hier waren wij verplicht om een kaartje te kopen, haha.

15/5: Coomera
Wij houden wel van wat spanning en actie, en voor een pretpark zijn wij altijd wel in. In de omgeving van de Gold Coast bevinden zich één van de grotere themaparken van Australië, dus die kunnen wij niet overslaan! Vandaag een bezoekje gebracht aan Dreamworld. Dit park huisvest diverse attracties waarmee je adrenalinepijl flink omhoog wordt gebracht. De hoogste toren van Australië en bijvoorbeeld de snelste achterwaartse achtbaan in de wereld. En ja, wij hebben ze allemaal gehad, al had Wouter wel wat maagproblemen naderhand... Was een leuk park en het was gelukkig niet zo druk. De snelheid waarmee ze hier namelijk mensen in en uit de achtbanen doen is echt retetraag. Ach, wij hebben vakantie en de zon scheen, dan is het niet erg om even iets langer te moeten wachten. Op het eind van de dag kon Wouter de flipperkast in het Gamehouse niet langer meer weerstaan en heeft hij met 1 hele dollar genoeg punten verzameld om 20 lange jans (snoepjes) te kopen. We zijn toch maar niet voor de knuffelbeer gegaan.

16/5- 17/5: Gold Coast
Surfen was één van de activiteiten die ook op ons lijstje stond. Een lijstje wat uiteindelijk uit heel veel activiteiten is gaan bestaan. Gisteravond nog even snel een surfschool opgezocht en een 2 uur durende les geboekt. Terwijl we met de surfborden naar het strand wandelen, zien we de hoge golven ons al tegemoet komen. We hebben een goede dag uitgekozen, geen zon, veel wind en hele hoge golven...Easy-peasy zei de surfinstructeur. Na wat oefeningen op het strand, we leken net aangespoelde walvissen, mochten we de zee in. Golven pakken.. Makkelijker gezegd dan gedaan. De golven kwamen van alle kanten, de stroming was erg stevig, dus het was keihard bikkelen. Op de plank, op de bodem van de zee en weer terug heel dat stuk het water inlopen (tegen de harde golven in). We hebben zout water gedronken, gesnoven en alles wat je nog maar kan bedenken. MAAR; na hard werken was daar dan wel het moment dat wij op ons surfplankie stonden! We lagen vaak weer net zo snel in het water, maar we hebben op onze eerste golven gesurfd. Super leuk om te doen, maar wel ontzettend zwaar! De rest van de dag boodschappen gedaan, wasje gedraaid en bijgekomen van de les (en bijbehorende spierpijn).
De volgende ochtend stond les 2 gepland. Vol goede moed en spierpijn van de vorige dag weer naar het strand gereden. De golven waren net als de vorige dag weer hoog en dreigend. Met nog wat tips van de instructeur het water in en daar stonden we dan, op onze planken. In het eerste halve uur van de les hebben we waarschijnlijk al meer op de surfplank gestaan dan heel de vorige les bij elkaar. Het surfgevoel hadden we te pakken en de ene na de andere golf werd gesurfd.
Na onze les hebben we gewinkeld in een heel groot winkelcentrum met alleen maar uitverkoopwinkels. Was alleen wel slecht getimed, op zondag, dus de bekende Ikeataferelen zoals in Nederland waren er niks bij. Op de weg terug naar de camping nog een bezoekje gebracht aan Gold Coast's hoogste punt: Skypoint Observation deck. Met een megasnelle lift in 43 seconden naar etage 77 gebracht. Hier zouden we een prachtig uitzicht moeten hebben en heel ver moeten kunnen kijken, helaas was het vrij bewolkt bij ons en was ons uitzicht beperkt. We hebben in de Gold Coast een aantal nachten op dezelfde camping gestaan en gedurende het bereiden van onze avondmaaltijden waren we aan de praat geraakt met een drietal mannen. Na wat grappen en grollen kwamen we erachter dat één van de mannen de eigenaar was van de bakerij van Nimbin, het volgende dorpje waar wij wilden gaan stoppen. Uiteindelijk zijn we bij hen en hun gezinnen aangeschoven en onder het genot van een biertje en bruine rum met cola hebben we een hoop tips gekregen waar wel en waar niet naartoe te moeten gaan gedurende onze reis. De gezelligheid van de avond was in de volgende ochtend te merken. Koffie en Red Bull moesten eraan te pas komen.

18/5 - 19/5: Nimbin & Byron Bay
Zoals gezegd, onze reis vervolgen wij richting het dorpje Nimbin. Dit is, sinds 1973, hét hippiedorp van Australië. Het lijkt ook of de tijd er sindsdien heeft stilgestaan, veel mensen lopen er nog als hippies bij en de huizen en winkels zijn in verschillende vrolijke kleuren geschilderd. Het dorp bestaat uit 1 hoofdstraat en daarmee is ook alles gezegd. Heel veel is er niet te beleven en je bent zo op en neer gewandeld. Op straat wordt je minimaal 1 keer per 5 minuten aangesproken of je drugs wilt kopen.
Aangezien we een soort van afgesproken hadden om de volgende ochtend te ontbijten bij onze nieuwe vriend van de bakerij, toch maar besloten om in het dorpje te blijven. We hebben nog een bezoek gebracht aan de plaatselijke kaarsenmakerij, H.E.M.P. Embassy (hier geven ze informatie over alle mogelijkheden van Cannabis) en hebben we een ronde gereden door het natuurgebied rondom Nimbin (Nightcap National Park).
De volgende ochtend een bezoek gebracht aan de Nimbin Bakery. Australië staat bekend om zijn pie's (kleine hartige taartjes en ze zijn er in alle smaken) en de bakerij had ook genoeg keuze. Op de camping hadden we al een korte uitleg van de menukaart gekregen, dus onze keuze was zo gemaakt! Heerlijk ontbeten, onder het genot van een kopje koffie van het merk Botero (voor degene die dit niet weten, dit is ook de bijnaam van Wouter) en in het gezelschap van de bakker himself en de loslopende dorpskippen. Na het ontbijt wat lekkere taartjes voor onderweg uitgekozen en weer door met onze camper richting Byron Bay.
In eerste instantie zouden we hier naartoe gaan omdat dit ook één van de Australische surfdorpen is. Misschien een surfbord huren en wat golven pakken. Bij aankomst de plannen toch maar gewijzigd, vanwege de spierpijn voelden we ons net twee hele oude mensen en het weer is er ook niet echt naar (veel bewolking en regen). Uiteindelijk ervoor gekozen om naar Cape Byron te rijden en hier een hele wandeling te maken. Langs de vuurtoren, door naar het meest oostelijke puntje van het Australische vasteland, langs diverse uitkijkpunten om uiteindelijk de ronde na 1,5uur weer bij de camper af te sluiten. Dit was er weer eentje die goed voor de conditie was, veel traplopen, naar beneden en weer een steile weg omhoog.

20/5 - 23/5: Strand, Waterfall Way, Lakes Way & Newcastle
De weersvoorspelling gaf aan dat vandaag één van de weinige dagen was waar de zon zich zou laten zien. Hier hebben we dus nog even van geprofiteerd. Een klein ritje verder richting het zuiden bracht ons bij Yamba. Hier staat Pippi´s Beach bekend om haar dolfijnen, dus klonk als een leuke stop. Helaas geen dolfijnen en verder ook weinig andere mensen en dieren. Een heel strand voor onszelf.. best lekker. Even een paar uur van de zon genoten en weer doorgereden uiteindelijk tot aan Grafton. De volgende morgen begon met een lekkere, flinke, Australische regenbui. In Coffs Harbour gedag gezegd tegen ´the Big Banana´ en weer door gereden (op advies van onze lokale nieuwe vrienden). Vlak daarna hadden we de keuze: gaan we rechtdoor naar beneden en blijven we langs de kust rijden of slaan we even een ronde het binnenland in, om daar eens een kijkje te nemen. Na wat overleg voor de laatste optie gekozen: het werd 'The Waterfall Way' langs Bellingen, Dorrigo en Armidale. Wij hadden een aantal spectaculaire watervallen verwacht, vooral met de regenbuien die we onderweg gehad hadden. Helaas viel dit een beetje tegen. We hebben één mooie grote gezien, de rest stelde weinig voor. Zelfs voor één uitkijkpunt, wat heel mooi zou moeten zijn, zijn we over een 15 kilometer lange grindweg gereden, vol met kuilen. Toen wij uiteindelijk boven waren, zaten wij zo hoog in de wolken, of waren de wolken zo laag, dat wij een wit uitzicht hadden. We zagen nog net de boom 2 meter voor ons staan. Voor de vorm nog even een rondje gelopen en weer in de camper gesprongen om de 15 kilometer weer terug te stuiteren. Moeten we toch even Google gaan raadplegen hoe dit spectaculaire uitzicht er eigenlijk uit had moeten zien. Uiteindelijk tot halverwege de binnenlandse tocht door kunnen rijden en in Walcha een stop gemaakt om te overnachten.
Aangezien wij altijd alles buiten onze camper laten liggen en het de vorige nacht ongeveer 8 uur achter elkaar door heeft staan regenen, was alles een klein beetje nat geworden. Gelukkig hadden we in Walcha een heerlijke, afgesloten campingkeuken en hebben we alles uiteindelijk voor de open haard kunnen drogen onder het genot van een spelletje monopoly-de-reis-variant en een verwilderde Aussie die al vijf maanden op de camping woont in een caravan. Een hele hoop verhalen, en uiteindelijk worden we maar één ding wijzer (net als bij alle andere Australiërs die wij spreken): wij zijn nog jong, Australië kan ons goed gebruiken, in onze beroepen is genoeg werk te vinden, Australië heeft ons daarin nodig: VERHUIS alsjeblieft naar Australië.
Op de planning van de volgende dag staat: regen, regen, regen en heel veel wind. Dit was bij de dorpjes in het binnenland. Onderweg had Simone de dorpjes langs de kust gechecked en internet gaf een zonnetje aan; dus wij besloten een speciale toeristische kustroute te nemen, vlak langs de zee (The Lakes Way). Wat blijkt: waarschijnlijk zijn er meerdere dorpjes in Australië die hetzelfde heten, of de site was gewoon niet goed, want er was geen zon te bekennen langs de kust. Alleen nog maar meer regen en keiharde windstoten (min. 55 km/h). De toeristische kustroute zou heel mooi moeten zijn, echter hebben wij alleen maar onze hardwerkende ruitenwissers en de woeste zee gezien, dus hier moeten we ook nog even Googlen hoe het er in het echt uit ziet. Inmiddels waren we de regen en wind aardig beu aan het worden en zijn we op tijd een camping gaan zoeken in Newcastle.
De volgende morgen begint goed, het is droog. Een tripje naar Nelson Bay met de gedachten te gaan sandboarden (snowboarden op zand, in de duinen). Dit kan op twee plekken in Australië en een tiental plaatsen op de wereld, heeft namelijk te maken met de structuur van het zand. Eenmaal daar aangekomen bleek dat je alleen zittend op een board de helling afmocht. Beetje een domper, als fanatieke wintersporters willen wij natuurlijk ook STAAND de helling af. Maar weer terug gereden naar Newcastle. Hier een oud fort bezocht uit de 1e en 2e Wereldoorlog en onze reis vervolgd richting het zuiden. De weg van Newcastle verder naar Sydney is verre van spectaculair te noemen. Er is weinig te beleven en zal nooit een hoogtepunt worden. Geadviseerd werd om de kustroute te nemen, dat is meestal wel iets mooier dan alleen maar snelweg. Dus zo geschiedde het, men nam de kustroute. We waanden ons in Engeland, Newcastle, Swansea en Liverpool zijn enkele dorpen welke we gepasseerd hebben. Een stop bij The Entrance om naar de pelikanen te kijken op een zandbank in de zee en weer verder met als eindpunt: The Blue Mountains. Schijnbaar een prachtig nationaal park gelegen ten westen van Sydney waar wij onze laatste dagen met de camper gaan slijten. Een afsluiter van een tot nu toe nog steeds geweldige reis... de kers op de taart...

Jullie zien volgende week ons laatste verslag verschijnen!

See ya!